En çok gece yastığa koyunca kafasını düşünür, insan. Genel de böyle oluyor sanırım. Bir de en kalabalık yerde olur bana. O kadar karışık şeyler gelir ki aklıma. Çocukluk arkadaşımın bana bahsettiği bir anısı mesela. Nerden nereye getirir konuyu içimde.
İki çocuk olunca hayatımızda. Sürekli biri birine dengeleme çabası vardır kafamızda. Demin küçük öksürüyor diye yanına geldim. Baktım geçmiyor biraz daha bekledim su içirdim falan derken, öyle başucunda dalmışım. Gözleri açık dalanlardan...
Babam vefat ettiğinde lisedeydim. Günlerin kısa olduğu böyle kış zamanlarında, eve dönüşte karardı gün, akşama dönerdi. Ve otobüsle babamın oradan geçer giderdik eve..
O nasıl bir vurgundur insana . O geldi gözümün önüne. Bu saatte çocuğu öksüren anne, kendisiyle kalkıp eve gidemeyeceğini bildiği babasının yanından geçerken gözlerini sıkıca yumardı.
Neden not düştüğüm bilinmez zamana .
Iyi geceler kopup giden zamanın bana bıraktığı anlara.
