1442 Ramadhan

Genel de 14 günlük turlar daha makbul olurdu. Gönül uzun kalmak ister ama dünya koşturması orada da izin vermez. Mekke 7 Medine 7 olarak bölünürdü. Şimdiki umre turlarında Medine gün sayısı daha az. 

Kutsal topraklardan bahsediyorum evet. Ramazan deyince aklıma gelir hemen. Hiç bir Ramazan ayında orada bulunmak nasip olmadı ondan da olabilir bu yürek yangını. Ama niyette de o da sabit. Her umre, her ziyaret bir öncekinden farklı, feyizli, birikimli, eksiksiz olması için çok dua ederim. 

- Aynı şeyleri yapıyoruz işte.... diye etraftan gelen sesler gibi değil.  Öyle olunca turist geziyor gibi geliyor bana. Oysa Dünyada Müslümanların turist olmadığı sayılı yerlerden birisi de burası. Yine bir iş arası nereden geldi aklıma bunlar. Hemen not düşeyim tarihe diye oturdum bilgisayara. 

1442 Ramadhan ayının son günlerindeyiz. Kadir Gecesini arıyoruz. Öyle bir zamandayız ki. Herkesin evi itikâf... Veli babamız var bizim. İsmi ile müsemma olsun diye niyet eder koyarız ya isimleri. O niyetle konulmuştur herhalde. Çok nadirdir bu kadar ismi ile hemhal olan.. Eşim onun için;

-Ben kendimi bildim bileli babam ramazan ayında itikâftadır. (İskenderpaşa Cami)de.

Eşim kendini bildi bileli doğru. Çünkü Veli Baba 29 yaşından beri itikâfsız Ramazan geçirmemiş ... 71 yaşında vefat etti. Varın bu güzelliği tahayyül etmeye çalışın. 

Bir çocuk için nasıl güzel bir örnek. 

Diğer tarafta.55 yaşında vefat eden bir diğer babamız var. Hastalığının son evrelerinde Ramazandı. Camide ağrıları devam ederken cemaatine şöyle diyordu:

- Yüzüm bazen asık olabilir. Lütfen üzerinize alınmayın. Ağrılarım yüzünden elimde olmadan oluyor.. 

Elden ayaktan kesilene kadar diye bir tabir var ya. O ana kadar camisinde cemaatinin başında. Hastaneye yattığı gün kalkamamıştı ayağa bir daha...

İki güzel adam. İki hasret duyulan, yaşanmış ve yaşanmadan da özlenen zamanlar....

Ramazan..

Son günleri aslında umredeki gibi diyecektim.

Orada da her günü bir daha gelmeyecekmiş gibi yaşamak için gayret ve dua ederiz ya. 

Bu ramazan için de öyle. Son Ramazanımızmış gibi son günler, her günü Kadir gibi... Ne bırakırız yanımıza, ne bırakırız bugünün çocukları yarının büyüklerine... 

Her yazının ucunda ya özlem ya özlenen var. 

23 Ramadhan 1442 

10.43 

Bursa