İnsanın en yakını olarak belledikleri uzak düşer ya bir zaman sonra.
Yanındayken bitmesin bu an, dursun zaman istersin ama zaman akıp gider ve sen o anı düşünür düşünür mutlu olursun.
Bu bazen dostundur ve sana içten "kardeşim" dediği anı unutamazsın.
Bu bazen babandır ve darıldığında yanına sokulmasını unutamazsın.
Bu bazen yârdır ve sana kimsenin bakmadığı kadar içten baktığı anı unutamazsın.
Ve bir zaman gelir o dost gider, o baba gider ve o yâr gider.
Beklersin, beklersin, beklersin gelmez.
Otobüse ilk duraktan binersin son durakta inersin ama o, senin bindiğin otobüse hiç binmez.
Durakta beklerken onca insan geçer önünden ama içlerinden hiç birisi o değildir.
Birçok ortak nokta vardır ama olmayacak ya, teğet geçer hep.
Hani dünya çok küçüktü.
Ama Rabbim büyük ve hikmet sahibi.
Neden hala tevekkül etmiyoruz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder